2008
Het was weer een vrij surreëel jaar. Het begon in januari met een auto
op het perron van de Zwarte Vijvers en eindigde met een mooie refund
van onze gas- en electriciteitsfactuur én een nieuwe regering. Die
belooft onze koopkracht te verhogen. Wie dat gelooft is een
kerstekind. Die refund is wèl waar, maar die kunnen we beter opsparen
want na één warme winter zijn de tarieven ook de hoogte in gegaan,
exponentieel zelfs. En dat heeft niets met 58-08 te maken. Hoe dan
ook, dat teveel betaalde aan electrabel is als extra eindejaarspremie
een mooie strik rond 2007.
Februari bracht ons een samenwerkingsakkoord van de Brusselse
culturele instellingen. Wat politici van 's lands beider
gemeenschappen sinds jaar en dag beloven, het herhaaldelijk beloofd
cultureel akkoord tussen beiden, dat kunnen mensen als u en ik dus
wel: mekaar begrijpen, ook al spreken we een andere taal. Niet slecht
dus.
In maart brak Sven Gatz een lans voor de openstelling van het
Koninklijk Park, tijdens een romantische lentewandeling hand in hand
met Els Ampe. Mijn gebuur was daar niet over te spreken, en een handje
geholpen door mijn alter ego is van die plannen sindsdien niets meer
vernomen. Ook niet slecht.
Ik denk dat het in april was dat hetzelfde personage achter mijn
pseudoniem zich in Brussel deze Week bekloeg over auto-brico-
reportages op TV Brussel, en zie, enkele maanden later maakte Guy
Vanhengel gedane zaken daarmee. Het daaruit vloeiend inkomstentekort
voor onze regionale zender leidde eerst naar een nieuwsloze periode in
augustus volgend jaar, maar verre buur Bert Anciaux belooft nu extra
middelen. Eerst zien en dan geloven, maar kom, niet slecht als dat
daar kom.
De maand mei, daar in leggen alle vogels een ei, behalve de mannekes.
Philippe Van Parijs evenwel kon het zijne toch kwijt: na langdurige
wetenschappelijke studie kwam hij tot de slotsom dat Franstaligen (dwz
met het Frans als moedertaal) in deze stad ook een minderheid vormen.
Mooi is dat, een stad met alleen maar minderheden, die zijn samen een
enorme meerderheid. Pas mal du tout.
Juni is een ander paar mouwen. Verkiezingen, met als resultaat een
verdergaand onbegrip tussen noorder- en zuiderlingen van onze
medeburgers want lijsttrekkende politici vonden het electoraal
opportuun het onmogelijke te beloven dermate dat de daarvoor benodigde
twee derde meerderheid onvindbaar werd. Verwondert het u dan nog dat
voornoemde Van Parijs al langer pleit voor een federale kieskring? Ik
zeg je: de wijsheid, en de toekomst van ons landje, en de kracht om
die eendracht te bereiken ligt hier in onze stad, en dat lieve lezer,
dat zou verdomme schoon zijn als we met z'n allen onze medeburgers
kunnen overtuigen dat Brussel niet het probleem, maar wel de oplossing
is. Het goede voorbeeld geven soit, maar bon, juni was dus wel slecht.
Wat daarentegen toch leuk werd aan het einde van die maand was de
aankomst van mijn nieuwe "overweg" buur, de Yeti, ook gekend als de
schrikkelijke KingKong van Laken, maar ik verzeker u, hij is enorm
lief, idemdito geschapen en torts daarenboven nog negen ballen op zijn
rug. Sinds hij hier is waan ik me al een stuk veiliger dan de vorige
jaren. Inmiddels werd mijn eigen horizon inwaarts verruimd en wie mij
nu nog kwade blikken gunt zal gezien zijn!
In juli beterde het niet echt. We hadden VTM nodig om de Vlaamse
feestdag te verslaan, de VRT is mentaal dus ook al van hoofdstad
geswitched en situeert die voortaan ergens aan de Schelde. In 2005
waarschuwde ik daar al voor met het voorbeeld van dhr. Geert Joris,
directeur van Boek.be maar die is beter gekend als organisator van die
jaarlijkse boekenkermis in November. Nog steeds in Antwerpen, zeer
tegen de zin van die Gentenaar. Dorpelingen zijn het hier ten noorden,
nooit kijken ze verder dan de lengte van hun -om beleefd te blijven-
neus, en de conclusie is dus: van kwaad tot erger.
Een lichtpuntje dook op in augustus in de vorm van de Cityscape aan de
Gulden Vlieslaan. Mocht u daar nog niet geweest zijn raad ik u aan dat
asap te doen. Daar hangt magie in de lucht, Brussels surreëel zoals
het hoort.
September liet wachten op haar Indian Summer, maar die ene zwoele
nacht was dan ook meteen raak: het Tango Vampiro evenement dat ik
mocht gadeslaan in het 'Astridparkje' was van een weergaloze
schoonheid. De kracht van de tango gebracht door Lakenaar Patrick Van
Keirsbilck verdient meer dan dit éénmalige feest, ik eis, u hoort mij
goed, ik eis dat dit een jaarlijkse traditie wordt. Niet slecht, nee,
beter, écht goed!
In oktober bracht die sukkelaar uit West-Vlaanderen er vaneigens
opnieuw niks van terecht, het seizoen in Nekkersdal, Amalia en KVS
trekt zich ongemerkt op gang, en eindelijk is de nazomer er dan toch.
Niet slecht quoi.
In november begin ik het wel op mijn heupen te krijgen van dat
politiek geklooi maar anderzijds verneem ik dat Coditel een fikse
boete krijgt toebedeeld voor haar meets klantonvtriendelijke beleid
dat u en ik al jaren aanklagen. Er is dus nog gerechtigheid en ja, ook
hierin is Brussel voorbeeldig. Niet slecht denk ik.
Over december had ik het al. Samenvattend kan ik gewikt en gewogen
zeggen dat 2007 beter was dan 2006. Als ook dat exponentieel uitgezet
kan worden ziet het er goed uit voor volgend jaar, en ik wens u bij
deze dus het allerbeste toe.
Uw trouwe muurbloem,
Tiny=
2007
Het is voorbij. 006. Tijd voor 007. Hij was er al, hij zal er altijd zijn. Zijn tijd vooruit, zijn voorruit als breedbeeldscherm, zijn paraplu gevuld met polonium en zijn martini-vodka shaken, not stirred. Eigenlijk de enige film waarvoor ik nog eens van mijn muur zou komen. Al de andere 'pareltjes van de zevende kunst' zijn één jaar na hun verschijning teruggebracht tot wat ze werkelijk zijn: pulp. De tijd van de evergreens is voorbij, over and out, alleen de 007 blijven wat ze bedoeld waren te zijn: amusement. Terug naar 006: één goede film dus, en wat heeft dat jaar van twee seizoenen ons nog gebracht? Verkiezingen die afliepen zoals voorspeld. Het afscheid van grote geesten zoals Nagib Mahfouz en Ki-Zerbo. Zoveel nieuwe Nobelprijzen ook, maar alweer niet voor Hugo. Onnozeliteiten bij de vleet op tv, met als summum zeker dat nep-journaal van de RTBF. Onnozeliteiten van de Rode Duivels. En daar kunnen we nog mee lachen, maar niet met onnozelaars à la De Decker, kortom, er is meer dan een koffer gram te halen in 006, ik laat hem beter achter.
Er waren gelukkig ook die mooie momenten met Tia Hellebaut en Kim Gevaert, of was het Henin, soit er zijn weer wonderbaarlijk fijne dingen gebeurd het voorbije jaar. Dat die smeerlap van een Pinochet eindelijk dood is doet ook deugd trouwens. Of nog: dat de kerk uit haar steigers ging, ik bedoel dat gebouw hier in Laken, de andere heeft haar opvliegers sinds lang verloren en van hoogvliegers hebben ze gelukkig helemaal geen last. De buren wel daarentegen, zeker die zware DHL van 04.05u. Bij de andere godsdiensten moorden ze mekaar nog steeds uit, in naam de van de Allerhoogste of de Yankee Dollar, dikwijls voor beide samen. Een van die partijen bestond het ook al 's nachts geheime CIA-vluchten boven onze hoofden te laten gieren, alle Conventies van Genève aan zijn cowboy-laars lappend. Moet zo iemand dan niet voor een volkenrechterlijk tribunaal?
Op langere termijn is het minder fijn is dat de seizoenen van slag zijn. De winter duurde een heel stuk over de lente, de zomer begon er te vroeg mee en zomerde nog na tot 1 december. Mocht u het nog niet weten: hier is de winter weer. Zou het kunnen dat het niet zo toevallig was dat Wannes Van de Velde "In de maat van de seizoenen" dit jaar uitbracht? Zou het ook zo kunnen zijn dat de kwaliteit daarvan samenhangt met zijn inmiddels ‘gezegende’ leeftijd? Immers, zijn bijna leeftijdsgenoten: Tom Waits en Bob Dylan zijn na lang zwijgen ook weer aan zingen toegekomen. En hoe. Ja, dat zijn de fijne dingen in dit leven. Muzikaal gesproken was het 0110 concert misschien niet voor iedereen een voltreffer, maar qua menselijkheid een hoogtepunt. De Zinnekesparade was wat dat betreft ondanks de vele monsterlijke vermommingen nog beter want volkser, bonter en beweeglijker.
Dit wens ik u allen: meer humor en ontroering, goede gesprekken of beter nog, gesprekken over het goed hebben, gesprekken om het goed te hebben. Die zijn nodig, overal, thuis, op het werk, in de kroeg en op straat.
Soms ben ik bang, van die vliegtuigen, van die oorlogsstokers, maar ook van het gespuis in mijn straat, bij nacht, hier aan mijn voeten. Ze weten niet dat ik hen zie, ze weten niet dat ik hen ken. Maar ik ken hun ouders, en hun bezorgdheid. En hun armoede. Ik ken de hopeloosheid bij sommigen en weet wat mensen doen in uitzichtloze situaties. Niet dat hen daarom meer rechten moeten gegund worden, maar een menswaardige, evenwaardige behandeling, thuis, in het zoeken naar werk, op straat en in de kroeg zou al veel helpen. Ik wil daar mee aan werken, en vraag u het er op te wagen. Laten we elkaar tijd en ruimte geven voor ontmoeting èn ontkenning, voor verzoening én verbod, voor misverstanden en begrip en vooral voor het ontwikkelen van dit laatste.
Ik wens u ook allen een goede gezondheid toe, dat u 2007 ten volle moge beleven, van ‘s morgens vroeg tot ’s avonds laat en omgekeerd, geniet u van al het mooie en vergeet zo nodig al de rest.
Dikke kussen van uw aller pete/metekindje en muurbloempje,
Tiny
Laken, 1 januari 2007.
September 2006
Baisers d’été de Laeken, van Tiny
In De Standaard, zogezegd een kwaliteitskrant, verschenen de voorbije dagen twee voor Lakenaars belangwekkende stukjes. Ik citeer hier enkele passages.
17/06/2006, “Molenbeek” p.16… De Brusselse regering beschermt de Jubelfeestbrug, en de Chambondoorgang aan de Koninginnenlaan te Laken… Met deze twee erbij zijn nu vier Brusselse bruggen beschermd.
20/06/2006, “Toeristische wegwijzers Brussel gesaboteerd” p. 24… Ondertussen begon de stad ook in Laken richtingaanwijzers te plaatsen. “Daar hebben we de aannemer … specifiek opdracht gegeven de borden vast te zetten aan de palen, … hij doet dat ook.”
Trouwe lezers van de Nekker zullen zich herinneren hoe ons aller vriend Wim zich enkele maanden terug reeds vrolijk maakte over de wel zeer wispelturige toeristische bewegwijzering. Zal ik mijn grote baas, schepen Ducloux eens influisteren dat enige opvolging en controle van uitbesteedde werken niet helemaal onzinnig is? Hij was hier onlangs nog, op 19 mei om precies te zijn, ter gelegenheid van de plechtige onthulling van ’s Lakens tweede stripmuur in de Paleizen-over-de-bruggenstraat. De meervoudige bruggen in die straatnaam zijn in ieder geval een historisch correctere verwijzing dan de Standaard’s interpretatie van een voetgangerstunnel. Ik vraag me wel af waarom die paleizen in het meervoud staan, zal dat eens aan mijn vrienden bij Laca vragen.
Het moet zijn dat schepen Ducloux zich plots mijn bestaan herinnerde, want zie amper enkele dagen later kreeg mijn door tags en graffiti besmeurde loopvlak een nieuwe lik verf, waardoor ook de hemel boven mijn hoofdje nu een stuk vrolijker kleurt.
Zou je geloven dat ik onrechtstreeks ook aanleiding ben tot de bescherming van de doorgang? Dat zit hem zo: één van mijn aanbidders heeft bij herhaling gewezen op de teloorgang van die doorgang. Na het intrekken van een eerder toegezegde herstelling van de waterdichting door toen nog de NMBS is hij in zulk een koleire geschoten dat hij de lokale verantwoordelijke voor stedenbouw sommeerde om daar op alle niveau’s tegen te protesteren. Soms gaan de dingen dan langzaam, edoch beter traag maar zeker dan snel en inefficiënt zeg ik altijd.
En zie, onlangs nog, in de maand maart pleitten zowel de voor stedenbouw bevoegde schepen dhr. Simons als dhr. Feremans van Groen! Brussel-Stad tijdens een wijk-contract-vergadering voor de installatie van bewakingscamera’s in die tunnel. Dat zou verder vandalisme moeten tegengaan en de voetgangers een beter veiligheidsgevoel geven in die bij nacht maar ook bij dag soms akelige plek. Nu de beschermingsprocedure ingezet werd komen er dan ook eindelijk middelen om de zwaar toegetakelde doorgang te herstellen. Alleen is me nog niet duidelijk of dezer zijde die unieke bronzen lantaarnpaal, ook Poeffie’s pispaal helaas, en aan gener zijde het publieke pissijn dan ook opgekalefaterd zullen worden, Emir Kir gaf desgevraagd niet thuis.
Alban-Chambon (1847-1929), voor diegenen die hem niet kennen, was een bijzonder bekwaam architect in zijn dagen. Hij werd uit Frankrijk gehaald door Leopold II om mee te werken aan de serres en vele andere projecten. Beroemd zijn de verbouwing van het Métropole hotel, het vroegere casino kursaal van Oostende en de schouwburg en de de Smet-de Naeyer-brug (de zgn. ‘tettenbrug’ ) aldaar. Ook het casino van Spa en de verbouwingen van het theater ginds zijn van zijn hand. Minder bekend is zijn inbreng in de Brusselse vrijmetselaarsloge in de Peterseliestraat en minst bekend vrees ik is deze toch wel bijzonder merkwaardige doorgang.
Binnen zijn specialisatie als interieurarchitect, (zie ook bvb de residentie van de Roemeense ambassadeur, Washingtonstraat en hotel Solvay, eveneens in Elsene) was hij vanzelfsprekend ook actief als meubelontwerper. Wie goed speurt kan nu nog betaalbare topstukken vinden in de betere veilinghuizen. Kent u de vroegere fontein van de bareel van St. Gillis? Nu in het gemeentehuis, en jawel, ontworpen door ene A. C.
Deze voetgangerstunnel lijkt dan ook in niets op andere voetgangerstunnels, behalve de geursporen van urine dan. Het cassettenplafond ondersteund door X pilaren, ogenschijnlijk van porfier maar in werkelijkheid opgesmukt gewapend beton, de beenhouwerstegeltjes aan de wanden en de Hitchcockiaanse oranje neonverlichting weerspiegelend in de immer vochtige kasseien zingen samen een stedelijke kakafonie van kleuren die je nog amper horen kan. Maar luister eens op een stil moment, en geniet…
In tussentijd kan mijn huidige baas of de toekomstige schepen van stripveertiendaagse’s en middenstanders aan bovengenoemd aannemer dan ook de opdracht geven een wegwijzertje richting “Alban-Chambon-brug” te plaatsen? Het zal het lokale loslopende wild nog veel plezier bezorgen!
Met m’n allerliefste zoemergroeten,
Uw Tiny
2006
Tiny's tweede nieuwjaarsbrief.
Er is heisa omtrent de spelling. Er is rumoer op het Europese forum. Er is de winterkou en er is de winterpret. Er is internet in meer dan de helft van de Belgische huishoudens en de digitale televisie staat aan de vooravond van de doorbraak. We hebben met z'n allen teveel informatie te verwerken en soms weet je begot niet meer welke krant je op donderdag lezen moet om op vrijdag het nieuws te begrijpen. Gewoon omdat die redacties het ook zo nodig vinden om de haverklap het formaat van het dagblad en het uitgiftepatroon van de bijlagen te wijzigen. Waar is de tijd dat het Nieuwsblad op maandag, de FET op dinsdag en 's vrijdags Le Monde Diplomatique volstonden om de week mee door te komen?
Lang vervlogen dus. Vandaag, anno 2006 is de wereld helemaal anders. Hoewel, niet helemaal. Nee, enkele dingen zijn nog net als toen, de trein bijvoorbeeld, die lokt weer dezelfde massa’s als in haar gloriedagen. Nu zie ik ze dagelijks zitten, de pendelaars uit de Vlaamse slaapsteden. Ik heb toch niks beters te doen dan te tellen en dus maak ik statistieken. De helft roddelt over haar collega's en de soaps van gisterenavond, 10 % slaapt en de overige 40% leest. Van die lezers zijn er 10% boekenlezers, iets minder cursusblokkende studenten, en iets meer leest de peilingen in De Morgen of De Standaard. Pakweg 30% leest hetzelfde in de horoscopen van Het Laatste Nieuws en de rest, 4 op tien dus leest de Metro. Een bijzonder beknopt en vlot leesbaar krantje dat voor het rapen ligt aan de stationsingangen. Helaas is het ook behept met dezelfde ziekte als haar grotere broers en de sterrenwichelaars van vroeger: tel, hertel en maak er een statistiekje van dat je als nieuws verkopen kan. Kortom, het is geen wonder dat haast niemand me ziet, slechts hoogst uitzonderlijk zwaait er eens iemand terug, meestal een kindje, heel soms een wat oudere bewonderaar.
Nu ja, na het fanfaregetrommel en trompetgeschetter van Le Soir en TV-Brussel is het vrij snel stil geworden rond mijn persoontje. Alleen dat bokkenrijdervuurtje aan mijn voeten vulde nog een verloren gelopen kolom plaatselijk nieuws. Sindsdien is er heel wat water door de Zenne gevloeid en even onzichtbaar heeft de administratie van de stad het herstel van mijn zomers landschapje voorbereid. U moet weten, die gevel waar ik zo tweedimensionaal tegenaan plak is stadseigendom, net zoals het hele achterliggende huis vaneigens. De ploeg gevelschilders in opleiding die rondom de Parvis aan de slag gingen zijn konden mij niet helpen: dat scholings-en tewerkstellingsproject blijft beperkt tot jenseits van de spoorweg en ten andere zijn ze nog niet goed genoeg doorgeleerd voor dit soort genuanceerd precisiewerk. Neen, 'mijn gevel-geval' is een verzekeringskwestie geworden. Ik vertel u geen nieuws wanneer ik u zeg dat die liever innen dan uitgeven. Daar is dus eerst een officiële klacht tegen onbekenden ingediend, daar is een vanzelfsprekend vruchteloos politieonderzoek op gevolgd. Men heeft dan even overwogen Rik Ringers én Inspecteur Clouseau in te schakelen, schepen Decloux dreigde op een gegeven moment het penseel in eigen hand te nemen, maar mij vroeg niemand wat en of en al evenmin hoe het mij verging…
Nu de tand des tijds de sporen van die vandalen haast helemaal heeft uitgewist, zijn ook mijn herinneringen aan dit voorval vervaagd. Maar goed misschien, want nu is er wèl nieuws: mij is ter ore gekomen dat Omob (die ook van naam en dus in formaat en prijs veranderd zijn) ten langen leste toch instemde met de laatste offerte en van zodra het weer het toelaat, de verf gekocht en de penselen teruggevonden zijn zal mijn ondergrond weer wat egaler worden. Zwaait u dan even terug? Ik van mijn kant wens u graag voor de tweede keer een allerbest nieuwjaar, dat u zonder zorgen 2006 moge doorkomen en met mij in goede gezondheid 2007 tegemoet gaan. Tot dan!
Uw aller mete- en petekindje, Tiny Muurbloem, Laken, 1 januari 2006
2005
Tiny’s nieuwjaarsbrief.
Tiny is perfect. Ze is in alles de beste, de snelste, de slimste, de mooiste. Haar icoon benadert in die mate de perfectie dat ze nu onbedoeld bijdraagt aan het toch al hoge surreële karakter van deze stad. Vooral omwille van haar locatie als muurschildering: dit ideaalbeeld van de jeugdige en zuivere onschuld contrasteert sterk met het grauwe verpauperde stadsdeel waar ze sinds 7 december officieel deel uitmaakt van het strip-parcours waarvoor onze hoofdstad zoveel lof oogst. Aan haar voeten tref je het leven zoals het is: zwerfvuil, hondenpoep en het nog altijd verwaarloosde erfgoed van de Alban Chambon-doorgang. Het is de eerste verstripte gevel in deze serie buiten de vijfhoek, een tweede volgt weldra. Ook het wildwaaiende witte wolkenspel in een blauwe atmosfeer staat tegenover ons getrouwe grijze spansel. Tiny zwaait vrolijk welkom naar de treinreizigers uit Aalst, Dendermonde en verder gelegen pendelvoorsteden en gehuchten. Ze troost de automobilisten die na de A12 de de Trooz file trotseren terwijl ze van over het muurtje in de tuin van Albert binnenpiept en ik vermoed dat het daar is waar ze met de vrolijk kwispelende Poeffie naartoe snelt.
De vader van dit oorspronkelijk Franstalig figuurtje, Martine is in vele talen vertaald, haar schepper dus is Marcel Marlier. Hij werkt sinds vijftig jaar omzeggens jaarlijks een nieuw album af. Gijs Haag, een vertaalde Gilbert Delahaye, was zijn vaste scenarist en werd bij zijn overlijden in 1997 opgevolgd door Jean-Louis Marlier, zoon van de tekenaar. Marlier heeft al die jaren heel getrouw een moderniserende maatschappij in beeld gebracht. Tiny was en is het rolmodel van een modern jong meisje in een modern jong en welstellend gezin dat zich omgeeft met het design van het laatste jaar, zowel architecturaal als modieus. Het verdwijnen van de vele inkijkjes op haar petit-bateau broekjes had dus niets te maken met het ongeveer gelijktijdig uitbreken van het dutroux-schandaal maar wel met een veranderende kindermode. Het hoeft niet te verwonderen dat gelijkaardige verdachtmakingen de oude dag van de tekenaar een beetje verzuren. Ik mag hopen dat deze stripmuur meer mag zijn dan een gepast eerbetoon bij de vijftigste verjaardag van dit “misdadig perfecte meisje.” Zo werd ze genoemd door een chagrijnige journaliste die haar eigen minder gelukkige jeugd na vele jaren nog steeds voldoende vond om die van Tiny te benijden.
Tiny, Martine is zoals zovele andere Kuifjes en Spirous het zoveelste bewijs van een levende bi-communautaire cultuur, ook hier opnieuw in contrast met het ideeëngoed van de terzake bevoegd minister. Het verheugt me dat ook onze Brusselse schepenen dit inzien. Tiny heeft niet alleen mijn vele zussen maar ook mijzelf tot lezen gebracht en ons doen dromen van peis en vree. Nog geen twee weken na de inhuldiging echter vond lokaal janhagel het nodig haar even aan den lijve te laten voelen dat haar nieuwe buurt niet voor niets ‘un quartier chaud’ heet. Maar ze laat dit duidelijk niet aan haar hart komen. Marlier die in zijn jeugd zelf nog muurschilderingen realiseerde sprak zijn grote waardering uit voor het puike werk van David Vandegeerde en Georges Oreopoulos. Nu hun namen (tijdelijk) onleesbaar zijn op deze muur sta ik er op hier hetzelfde te doen: hun kleurrijk palet en Tiny’s onaantastbare vrolijkheid schenken mij dagelijks een surrealistisch genot en ik hoop voor u hetzelfde. Met mijn beste wensen,
Steph Feremans
Geen opmerkingen:
Een reactie posten