Lieve mensen, Mensenlief,

 

 

Het oude jaar is heen gegaan, het nieuwe spiksplintert de vurige nacht nog na. Hier sta ik weer, ten voeten uit, en kijkt u goed, omringd door raam en ruit: mijn façade werd grondig doorgelicht, en deswege breng ik u geen Lakens maar een werelds beeldbericht!

 

Voor               en                                            Na

  

Theater zoals te voorzien en te verwachten was: de vorig jaar vernoemde Westvlaamse sukkelaar (voluit Yves Leterme) sukkelde verder en haalde zoals verwacht het jaareind niet. Obama, die kon het wel en vervult nu vele harten met hoop, yes he can, maar enkel als de anderen ook meewillen: you, me and the Israeli. Het is niet goed alle eieren in één mand te leggen, dat hebben de brave huisvaders Fortis spaarders nu ook begrepen, en die ene vogel maakt de lente niet, maar toch, beste mensen, hoop doet leven en dat is wat ons te doen staat: leef en geniet ervan!

In 2008 zijn weer heel wat mensen gestopt met genieten, een zeer onvolledig lijstje uit het hoofd van mensen die enige indruk lieten: Herman Le Compte (he could not), Bobby Fischer (schaakmat), Michel Bartosik (naar zijn vader?), Benny Neyman (uitgezongen), Inga Nielsen (idemdito), Wim Van Gansbeke (uitgekeken), Hugo Claus (regisseerde tot en met eigen uitvaart), Ingrid De Bie en Jean-Marie Berckmans (uitgeschreven), Angèle Manteau (onuitgegeven), Kamiel Vanhole (vond toegedicht de vrede), Randy Pausch (informeerde de wereld vooraf, zie youtube ), Marc Moulin (uitgedraaid), Paul Newman (uitgespeeld), Eric X (gezelfmoord), Miriam Makeba (op de planken), Wannes Van de Velde (hier vorig jaar nog bezongen), Jo Crepain (uitgetekend) en Guido Dhaen (doodget(r)apt).

Die laatste kent u waarschijnlijk niet: Antwerps tapper en later kroegbaas van de Witzli Poetzli. Connoisseur van de betere whisky’s, eau de vie’s, jazz en opera. Ik denk dat hij het was die me Inga Nielsen leerde kennen, een zwaar miskende sopraan van wereldklasse. Hij overleed naar het schijnt aan de latere gevolgen van een paar gemene trappen van Hollandse hooligans, gespuis waarvan onze Brusselse weekends ogenschijnlijk gevrijwaard zijn en hopelijk blijven want aan crapuul hebben we hier immers geen tekort. Hoop jongens en meisjes, jawel, nogmaals: hoop doet leven! Of gedenk het zomerse zeezicht, alle dagen hopen!

Het meest werd ik getroffen door het heengaan van Hugo en Wannes: twee grote geesten aan welke wij met z’n allen veel verschuldigd zijn. En vooral de manier waarop Hugo zijn einde vierde maakte indruk. Die man kon feesten. Katholiek Vlaanderen kon daar niet mee lachen, piste azijn met beken, maar werd toch maar mooi te kakken gezet door het verzamelde gild van vrienden-collega’s-schrijvers in de Bourla, in het bijzonder door Tom Lanoye en Erwin Mortier die ik bij deze een vleselijke klapzoen toewerp (zie en luister).  Dat overbuur Steven Van Ackere, jongste leerling-tovenaar van Van Rompuy en dus nog maar net opnieuw gepromoveerd, het budget voor zelfmoordpreventie verdriedubbelde vind ik daarentegen niet om mee te lachen.  Barbequecheques, gratis musea en bibliotheken of preventie van depressies, ja zelfs belastingsaftrekken lijken mij veel nuttiger bestedingen. OK, zelfmoord is niet fijn voor de nabestaanden, maar het is toch ons leven? Wie niet meer genieten wil mag er dan toch uitstappen? Beter dat dan de anderen het leven zuur maken denk ik. Eric X, een verre achterneef deed dat onder andere dit jaar. Veertig jaar geleden speelden wij nog samen met de autootjes, maar de liefde keerde zich tegen hem.  Hij werd hier in mijn voortuin in alle stilte begraven, alsof het een schande was. Ik respecteer de wens van zijn familie, vandaar X, maar ik ga niet akkoord. Zelfmoord vergt heel veel moed, ik doe daar deemoedig mijn hoedje voor af. 

Het leven, lieve mensen, het leven is niets zonder de dood en er is geen dood zonder leven. Geen lentegroen zonder winterzwart, geen jager zonder prooi, geen maan zonder zon.  Sommige atomen zweven miljoenen jaren in onze atmosfeer, andere waren ooit deel van een dino’s scheet en ééntje begeeft zich straks misschien in je bloedbaan. Dat is geen reïncarnatie, dat is wat is. We zijn gemaakt van sterrenstof en tot stof vergaan wij weer. E is en blijft nog even gelijk aan mc², laat ons die energie dan toch vooral gebruiken om te genieten en lief te hebben, er rest ons nu al weinig tijd. 2009 telt amper 365 dagen en ik hoop het samen met u op 31 december ten grave te dragen: dood aan het nieuwe jaar! Op naar het volgende, en inmiddels, een goede gezondheid, veel liefde en feesten, genot, ook in de arbeid en een gelukkig Nieuwjaar gewenst!

 

Uw toegenegen muurbloem,

 

Tiny, met een darwiniaanse zoen voor allen.

1 januari 2009