Beste vrienden,

in tegenstelling tot vorige jaren kan Tiny (één van mijn favoriete noms de plume) haar nieuwjaarsbrief niet kwijt via de Nekker, het maandblad van het Lakense gemeenschapscentrum. Omdat ik "ben wie ik ben", al weet ik zelf niet wat ik daaronder moet verstaan. Het afscheid van dat jaarlijks ritueel verraste me wat, vandaar dat ik alsnog in haar naam een nieuwjaarswens de wereld kond doe via deze.blogspot. Voor hen die de vorige jaargangen misten heb ik die even opgesnord en hieronder geplaatst. Excuseert u me de manke lay-out, u mag van deze brombeer ook weer niet teveel verwachten.

Een weetje bovenop: slechts in deze contreien is het voorlezen van een nieuwjaarsbrief nog steeds een volksgebruik. Het was nooit wijdverspreid, maar in Noord-België houdt het stand. Wil enig volkskundig museum dit dringend inventariseren aub?

Een waarschuwing ook: de meeste nieuwjaarsbrieven begraven eerst het oude jaar maar staan vooral niet stil bij de dood. Meer dan op 1 november doe ik dat wel vandaag. Is dat zwartgallig? Ik dacht van niet, integendeel, wie het onvermijdelijke ontkent of de eenheid van leven en dood niet begrijpen wil kan nooit ten volle genieten van dit prachtige leven. En dit laatste is zoals voorheen nog steeds mijn boodschap. Enjoy! Excuses ook voor het belerende of moraliserende karakter van dit geschrift, dat is nu eenmaal inherent aan het genre.

En als toemaatje: een beetje echt vuurwerk

Ik kus je,

van harte

Steph